Long-term observation study of Austrian patients with rheumatoid arthritis

Секундарен Сјегрен синдром кај пациенти со ревматоиден артритис

Секундарниот Сјегренов синдром (сСС) претставува заболување на сврзното ткиво кое се карактеризира главно со појава на ксерофталмија и ксеростомија, во склоп на други автоимуни заболувања. Преваленцијата на сСС кај пациенти со ревматоиден артритис (РА) е различна во различни држави, но се претпоставува дека изнесува околу 10% од сите пациенти со РА, при што околу 20% од овие имаат супклинички манифестации. Ова претставува голема суппопулација на пациенти со РА, при што клиничките импликации на коегзистирањето на двете болести сèуште се недоволно испитани. Цели: Да се анализираат ефектите на појавата на сСС врз болеста, односно поврзаноста на овој синдром со активноста и еволутивноста на болеста, присуството на серолошки и имунолошки маркери, времетраењето на болеста и квалитетот на животот кај пациенти со РА. Материјал и методи: Беа испитани 42 пациенти на возраст од 18 до 70 години, дијагностицирани според критериумите на EULAR (2010).  Дваесет пациенти беа со РА и сСС и 22 пациенти со РА без придружен сСС. Групите беа со слични карактеристики во однос на пол, возраст и времетраење на болеста. Беа анализирани:  појавата на сСС и нејзината зависност од возраста и полот на пациентите, демографските податоци, траењето на болеста, присуството на вонзглобни манифестации, а беа направени и серолошки тестови (позитивниот RF, anti-CCP). Активноста на болеста беше анализирана преку индексот на активност на болест - DAS28 (Disease Activity Score 28), а квалитетот на живот на пациентите преку HAQ-DI (Health Assessment Questionnaire – Disability Index). Беше анализиран бројот на болни и отечени зглобови, VAS (визуелна аналогна скала на болка), седиментација на еритроцити (ESR), CRP, а беа направени и имунолошки тестови (SSA, SSB, antidsDNA, ANA, antiU1snRNP) и по потреба други имунолошки и серолошки тестови). Резултати: Кај испитаните пациенти немаше статистички сигнификантна разлика во ESR, CRP, DAS28, HAQ-DI, серопозитивност кон RF или anti-CCP, како и присуството на antidsDNA, ANA или antiU1snRNP, како и траење на болеста. Пациентите во РА групата беа во поголем број, со повеќе отечени зглобови и повисока VAS. Постоеше статистички сигнификантна разлика во позитивноста на SSA и SSB антителата во двете групи. Немаше разлика во лекувањето на пациентите во двете групи. Заклучок: Не постои статистички сигнификантна разлика во нивото на активност на болеста и квалитетот на живот на пациентите со РА во споредба со оние со сСС.

Reviewing primary Sjögren's syndrome: beyond the dryness - From pathophysiology to diagnosis and treatment

Primary Sjögren's syndrome (pSS) is a systemic autoimmune disease, characterized by lymphocytic infiltration of the secretory glands. This process leads to sicca syndrome, which is the combination of dryness of the eyes, oral cavity, pharynx, larynx and/or vagina. Extraglandular manifestations may also be prevalent in patients with pSS, including cutaneous, musculoskeletal, pulmonary, renal, hematological and neurological involvement. The pathogenesis of pSS is currently not well understood, but increased activation of B cells followed by immune complex formation and autoantibody production are thought to play important roles. pSS is diagnosed using the American-European consensus group (AECG) classification criteria which include subjective symptoms and objective tests such as histopathology and serology. The treatment of pSS warrants an organ based approach, for which local treatment (teardrops, moistures) and systemic therapy (including non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs), glucocorticoids, disease-modifying antirheumatic drugs (DMARDS) and biologicals) can be considered. Biologicals used in the treatment of pSS mainly affect the total numbers of B cells (B cell depletion (Rituximab)) or target proteins required for B cell proliferation and/or activation (e.g. B cell activating factor (BAFF)) resulting in decreased B cell activity. The aim of this review is to provide physicians a general overview concerning the pathogenesis, diagnosis and management of pSS patients.

Novel aspects of Sjögren's syndrome in 2012

Sjögren's syndrome (SS) is a systemic progressive autoimmune disease characterized by a complex pathogenesis requiring a predisposing genetic background and involving immune cell activation and autoantibody production. The immune response is directed to the exocrine glands, causing the typical 'sicca syndrome', but major organ involvement is also often seen. The etiology of the disease is unknown. Infections could play a pivotal role: compared to normal subjects, patients with SS displayed higher titers of anti-Epstein-Barr virus (EBV) early antigens, but lower titers of other infectious agent antibodies such as rubella and cytomegalovirus (CMV) suggest that some infections may have a protective role against the development of autoimmune disease. Recent findings seem to show that low vitamin D levels in patients with SS could be associated with severe complications such as lymphoma and peripheral neuropathy. This could open new insights into the disease etiology. The current treatments for SS range from symptomatic therapies to systemic immunosuppressive drugs, especially B cell-targeted drugs in cases of organ involvement. Vitamin D supplementation may be an additional tool for optimization of SS treatment.

Articular damage in late rheumatoid arthritis

This study aims to examine the long-term articular damage in rheumatoid arthritis (RA) patients according to rheumatoid arthritis articular damage (RAAD) score and to evaluate the parameters correlated with this score. The RAAD score was assessed in 85 RA patients who had the disease for more than 10 years. Patients were divided into three groups according to duration of the disease: group 1, 10-14 years; group 2, 15-19 years; and group 3, more than 20 years. Patients were also divided into three groups according to the time of initiation of treatment with disease-modifying antirheumatic drugs: group A, within the first 2 years, group B, between 2 and 5 years; and group C, after 5 years. We investigated the RAAD score relationship between groups 1, 2, 3; groups A, B, C; sex; drug compliance; age of onset of the disease; and Health Assessment Questionnaire (HAQ). We observed significant differences in RAAD scores according to groups 1, 2, 3 (p<0.01), but not to groups A, B, C; sex; or drug compliance (p>0.05). While the RAAD score correlated well with the HAQ (r=0.560, p<0.001), it did not correlate with the age at onset of the disease (p>0.05). As RA is not a benign disease and articular damage progresses over time, the goal of RA therapy must be to maintain a response before the onset of irreversible damage and loss of function.